پرورش ماهی، یا آکواستره، یک روش برای کشت ماهی به منظور مصرف است. خودپروردگی از طریق دو روش اصلی: پرورش ماهی گسترده و پرورش ماهی شدت‌دار.
فرهنگ ماهی گسترده - ماهیان در آب‌های طبیعی مانند حوض یا رودخانه بزرگ می‌شوند. مزایایی برای این رویکرد وجود دارد. می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد، زیرا نیازی به ساخت حوض‌ها یا قفس‌ها برای ماهیان نیست. ماهیان قادرند در محیطی طبیعی‌تر上游 و رشد کنند. با این حال، محدودیت‌های خاصی دارد. چون در آب باز هستند، نظارت بر سلامت و رشد ماهیان مشکل‌تر می‌شود.
روش دیگری از طریق کشت ماهی در شرایط شدید است. در این روش، ماهی‌ها در حوضچه‌ها یا قفس‌ها بزرگ می‌شوند، جایی که کشاورزان می‌توانند شرایط را مدیریت کنند. به معنای اینکه کشاورزان می‌توانند به ماهی‌ها همه چیزی که نیاز دارند برای رشد سریع و حفظ سلامت داده شود. با استفاده از کشت ماهی در شرایط شدید، کشاورزان می‌توانند تولید ماهی را افزایش دهند و در زمان کمتری ماهی را برداشت کنند.
اما وقتی ماهی کاشت می‌کنید، باید به پیامدهای زیست محیطی کشاورزی ماهی نیز توجه کنید. آکوایکلتور می‌تواند برای مناطق اطراف خطرناک باشد اگر ماهی‌های اطراف یک سیستم آکوایکلتور به صورت مناسب مدیریت نشوند. محیط زیست نیز می‌تواند به دلیل این جنبه از کشاورزی ماهی، مانند آلودگی آب ناشی از زباله ماهی‌ها، تحت تأثیر قرار گیرد. کشاورزان باید روش‌های خوب را برای کاهش این اثرات به کار ببرند.
پرورش ماهی از جمله موارد استثنا نیست که فناوری همیشه در حال تکامل باشد. نوآوری‌ها در تکنیک‌های مدیریت حوضچه‌ها به کشاورزان اجازه می‌دهد تا ماهی سالم‌تری را برای پرورش آبزیان به صورت گسترده‌تر تولید کنند. در برخی از انواع پرورش ماهی شدت‌دار، دستگاه‌های خودکار غذا دادن و نظارت بر کیفیت آب می‌توانند به کشاورزان کمک کنند تا بیشتر ماهی تولید کنند بدون اینکه محیط زیست را آسیب دهد.
