کشت و تولید ماهی شدت‌دار یا آکواستره، به معنای پرورش ماهی در یک مکان خاص برای تولید مقدار زیادی از ماهی است. این روش به دلیل تقاضای زیاد مردم برای مصرف ماهی، در حال رشد است. بنابراین، کشاورزی ماهی شدت‌دار نقاط قوت و ضعفی دارد که باید در نظر گرفته شود.
یک ویژگی مثبت مزرعه‌داری شدید ماهی این است که می‌تواند به بسیاری از ماهی‌ها منجر شود. این هم کمک می‌کند تا تقاضای بیشتر برای ماهی را تأمین کند. وقتی ماهی‌ها به صورت کنترل‌شده تربیت می‌شوند، کشاورزان می‌توانند سلامت ماهی‌ها را و رشد آنها در طول زمان نظارت کنند. این کار ماهی‌ها را سالم نگه می‌دارد و ماهی‌ها را پذیرفتنی‌تر می‌کند. در نهایت، مزرعه‌داری صنعتی ماهی می‌تواند آسیب به ماهی‌های野یld را جلوگیری کند توسط فراهم آوردن یک منبع جایگزین سیلان دریایی برای انسان‌ها.
پرورش شدت‌دار ماهی، اما نکات منفی خود را دارد. یکی از مسائل آن ایجاد آلودگی از طریق ترشحات ماهی و غذاهای نخورده در آب است. این موضوع ممکن است به محیط زیست آسیب برساند و آب را آلوده کند. ماهی‌های نگهداری‌شده در فضاهای تنگ همچنین عرضه بیماری بیشتری هستند. وجود ماهی‌های زیاد در یک مکان می‌تواند استرس‌زا باشد و از بقا آنها سخت‌تر می‌کند.
اما روش‌های بهبود پرورش شدت‌دار ماهی وجود دارد حتی با این مشکلات. یکی از این روش‌ها استفاده از سیستم‌های آکوآکتشر بازیابی‌شونده است. این سیستم‌ها آب را پاک و بازچرخه می‌کنند تا از ضایعات کاسته شود. این موضوع برای محیط زیست عالی است. یک گزینه دیگر استفاده از سیستم‌های خوراکی خودکار است. این سیستم‌ها اطمینان حاصل می‌کنند که ماهی‌ها به فواصل زمانی تعیین‌شده مقدار مناسب غذا را دریافت کنند. این می‌تواند رشد ماهی را تسریع و کاهش ضایعات غذایی را ایجاد کند.
پایداری در تربیت ماهی به روش شدت‌دار نیز جایگاه دارد. و مشکلاتی نیز با استخراج بیش از حد ماهی برای غذا، استفاده از آنتی‌بیوتیک و مواد شیمیایی و آسیب به محیط زیست وجود دارد. کشاورزان می‌توانند با منبع‌یابی پایدار غذا، مصرف کمتر آب و بازسازی زیستگاه‌ها، به حل این مشکلات کمک کنند. تمام این کارها می‌تواند از طریق پایداری انجام شود و به طولانی‌مدت بودن کسب‌وکارشان کمک کند.
تاثیر تربیت ماهی به روش شدت‌دار بر اکوسیستم‌های آبی نیز باید مد نظر قرار گیرد. این روش می‌تواند برخی از این جوامع را تغذیه و مالیاتشان را تأمین کند — اما همچنین می‌تواند آب محلی را مسموم کند. فاضلاب ماهیان، رنگدانه‌ها و آلاینده‌های دیگر می‌توانند کیفیت آب و حیات وحشی زیست‌گاه‌های آبی را آسیب دهند. کشاورزان می‌توانند با اجرای مدیریت مناسب فاضلاب، تست کیفیت آب و استفاده کمتر از مواد شیمیایی، این تاثیرات را کاهش دهند.
کشت و تولید ماهی به کمک فناوری جدید بهبود یافته است. به عنوان مثال، حسگرها به کشاورزان اجازه می‌دهند تا کیفیت آب و سلامت ماهیان را سریع‌تر بررسی کنند. این موضوع به کشاورزان اجازه می‌دهد تصمیمات بهتری بگیرند. همچنین، دانشمندان در حال بررسی این هستند که آیا می‌توان ماهیانی تeleran که مقاومت بیشتری نسبت به بیماری دارند تولید کرد، بنابراین این ماهیان نیازی به مصرف آنتی‌بیوتیک زیاد نخواهد داشت. نوآوری‌های دیگر شامل درون‌پروازهایی برای نظارت بر جمعیت ماهیان و سیستم‌های خوراکی خودکار برای توزیع غذا به ماهیان می‌شود.
